Guus Meeuwis – Geluk

De afgelopen jaren gebeurde er heel wat in het leven van Guus Meeuwis: hij scheidde van zijn vrouw, herpakte zich, vond een nieuwe liefde, maakte een roadtrip door Amerika en legde daar de basis voor een nieuw album dat binnenkort verschijnt. Het thema van dat album? Geluk! ‘Ik zing er makkelijker over dan dat ik erover praat.’

Het album dat in 2018 verscheen, is waarschijnlijk Guus Meeuwis’ meest persoonlijke album tot nu toe. Niet zo gek ook – na een periode in zijn leven waarin grote veranderingen plaatsvonden: hij scheidde van de moeder van zijn vier kinderen én vond een nieuwe liefde. Hij vertrok voor een rondreis door de Amerikaanse staat Tennessee met een paar liedjes op zak. ‘Maar ik wist nog niet zeker of ik daar iets mee ging doen’, vertelt hij. ‘De liedjes waren dan wel in concept klaar, maar ik wist nog niet of ze klopten. Misschien waren de teksten wel te afstandelijk, of juist te dichtbij. Want als een liedje jezelf beklemt, is het ook niet goed hè? Deze liedjes zijn zó persoonlijk en er zijn natuurlijk ook dingen die je voor jezelf wil houden…’

Toch dook Meeuwis in Memphis, zonder zijn vaste band, de studio’s in. ‘Ik ben er echt met de billen bloot gegaan. Ik vond het heel spannend om zoiets kwetsbaars te laten horen. Zouden de nummers wel overkomen? Samen met vier Amerikaanse muzikanten die geen reet van de Nederlandse teksten verstonden, heb ik ze opgenomen. Ik heb ze uitgelegd waar de teksten over gingen en zij zeiden me dat het thema universeel is én dat het overeind bleef… Ik ben weer terug naar Nederland gekomen met het gevoel dat het goed was. En ik zei tegen de jongens van mijn eigen band: “Ik denk dat we een plaat hebben. Laten we de studio induiken en zorgen dat deze plaat te gek wordt.”’

En die plaat heet GELUK. Niet toevallig natuurlijk? ‘Toen alle elf liedjes af waren kwamen we tot de conclusie dat het toch wel echt daar over gaat: kiezen voor geluk, maar ook het verliezen van geluk, het vinden ervan, het vasthouden en het zoeken van geluk. En je moet gelukkig wíllen zijn.’ Maar wat is geluk dan eigenlijk voor hem? ‘Dat eh… tja, zeg jij het maar?! Nee? Nou… eh… dat er een sprankel in je ogen zit… Dat je zin hebt om het leven aan te vallen. Dat iedereen om je heen gelukkig en gezond is – nou ja, dat is misschien een basisvoorwaarde. Maar geluk zit bijna in een vorm: dat alles vanzelf gaat. Dat je dingen met een glimlach om je mond aanvalt. Dat je gewoon leeft… Ja… hallo! Wat moeilijk. Ik zing er al over. Dat is makkelijker dan erover praten. Ik vind het lastig zat. Het is misschien ook wel een eeuwige zoektocht. Soms moet je natuurlijk ook keuzes maken. En dat is moeilijk. Als je voor een grote keuze staat – en je voelt dat je moet kiezen voor geluk – dan ben je op dat moment niet gelukkig… Maar dan ben je naderhand wél gelukkiger met de keuzes die je gemaakt hebt. Zo was het in elk geval voor mij. Maar nu kan ik zeggen: “Ik ben er wel weer!”’

Ondanks de persoonlijke lading van de liedjes op het nieuwe album, zit in de titel ook een beetje humor: Guus GELUK. ‘Ja, dat vind ik altijd belangrijk’, zegt Meeuwis, ‘dat er wat te lachen valt. Het zijn tenslotte ook maar liedjes en muziek maken is het leukste wat er is. Maar goed… Dit album is wel heel erg van mij – het gaat over mijn leven. Het is echt een uitlaatklep geworden voor mij. Het was bijna therapeutisch om het te maken. Nou ja, misschien is verhelderend een beter woord. Kijk, de basis van al mijn liedjes zit altijd in álles wat ik beleef. Dat was vroeger al zo. Als ik iets meemaakte dan had ik altijd al zoiets van ‘Oeoeoe…’ en dan moest ik het kwijt! Dat kon groot of klein zijn; het kon ook een zin zijn die ik in de kroeg had gehoord en die ik groot maakte voor een nummer. Maar waar mijn vorige albums vaak uit liedjes bestonden over verschillende momenten op dertien verschillende plekken, is het op dit album echt een verhaal. Het zijn elf momenten in één fase: ze zijn allemaal familie van elkaar. Dit album is met een plan gemaakt. Het moet nu de aandacht krijgen die het verdient. Dat geldt voor elk nummer dat erop staat.’

Een van die nummers is ‘Tilburg’: een ode aan de stad waar hij al jaren woont. Waarom was het nodig om er een lied over te maken? ‘Ik kan in die stad zijn wie ik ben zonder dé Guus Meeuwis te zijn… Iedereen weet wie ik ben en waar ik ben, maar ze laten me met rust. Bovendien heb ik daar mijn leven, mijn familie, mijn vrienden. Mijn kinderen zijn er geboren. Het is een stad waar je van moet leren houden; de schoonheid zit van binnen. Maar als je die schoonheid leert ontdekken, wordt Tilburg steeds mooier. Maar misschien is de belangrijkste reden wel: ik voel me er thuis…’

Meeuwis verwacht dat als de plaat eenmaal uit is, de Tilburgers ermee aan de haal gaan: ‘En dat is goed natuurlijk! Zo ging dat toen met het liedje ‘Brabant’ ook. Op het moment dat het uitkwam, gingen mensen ermee doen wat ze wilden. En dat vind ik eigenlijk ook het allerleukst: dat mensen zelf ontdekken wat een liedje voor hen betekent.’ Dat het nummer nooit het officiële volkslied van Brabant is geworden vindt hij geen probleem: ‘Nee joh… dat officiële lied hoef ik niet. Ik vind het geuzenlied veel leuker. Maar de discussie erover is prima. Als veel mensen zich betrokken voelen, is gelukt wat ik ermee wilde! Niets is immers fijner dan dat heel veel mensen zich vereenzelvigen met wat jij gemaakt hebt.’

Hoe het nummer Brabant is ontstaan, herinnert de zanger zich nog goed: ‘Ik was in Moskou, in 2003, en er liepen zoveel treurige mensen door de straat… Met literflessen Bavaria in de hand – Bavaria! Dat was al wat! – sjokten ze door de straten met hun schouders naar beneden. En ik kan overal aarden, heb nooit heimwee, maar toen dacht ik voor het eerst: ik heb heimwee! En toen kwam die ene zin in me op: Ik loop hier alleen in een te stille stad en ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad… De zin: Dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht – die had ik al eens opgeslagen, ergens in mijn geheugen. Het nummer was vooral ook bedoeld om Brabanders trots te laten zijn op hun Brabant. Want dat zit er wel een beetje in… dat ze nooit echt trots zijn op hun provincie. In Friesland zeggen ze met de kin omhoog: “Ik kóm uit Friesland!” Maar in Brabant vinden ze dat moeilijk.’

Meeuwis vervolgt: ‘Toen Pieter van den Hoogenband goud haalde op de Olympische Spelen en het jaar erna zes keer zilver haalde op het WK, kopten de Brabantse kranten: “Weer geen goud voor Van den Hoogenband.” Misschien is dit iets van oudsher, maar ik vind: ben er maar gewoon trots op waar je vandaan komt. Dat ben ik ook! Het is best wel te gek wat hier gebeurt. We moeten ophouden met zeggen: “Ja maar whoewhoewhoe…” Er gebeuren hier in Brabant zulke goede dingen en we wonen hier zo fijn met zijn allen. Ik ben er trots op en ga hier nooit meer weg.’