‘Ik voel me nog 38’

Als kind was Felix Meurders (73) al gefascineerd door radio. Ademloos luisterde hij naar het verslag van de Watersnoodramp in 1953. Het duurde niet lang voor hij zelf op de radio te horen was.

‘Drink je cappuccino? Die is hier niet lekker hoor, met die gesteriliseerde, lang houdbare melk’, opent Felix Meurders het gesprek in een Hilversums koffiecafé. In het dagelijks leven geeft hij net zo makkelijk zijn mening als op de radio, zo blijkt. Samen met Dolf Jansen is hij de stem die al zo’n 25 jaar iedere zaterdagmiddag vele huiskamers domineert. 

Wat dreef hem destijds om radioprogramma’s te willen maken? ‘Ik woonde met mijn familie in Maastricht, in een huis dat vlak na de oorlog in rap tempo in elkaar was gestampt. Revolutiebouw heette dat. Door de strenge winter woonden we in een kleine slaapkamer. Daar zaten we met het gezin rondom een oude Philipsradio. We luisterden naar het verslag van Piet den Uyl over de Watersnoodramp in 1953, ik was een jaar of zeven. Enorme indruk maakte dat.’

‘Al heel jong deed ik ervaring op als voetbalverslaggever. Tijdens wedstrijden van vriendjes beschreef ik door een stofzuigerslang de acties en de doelpunten. Briljant, haha! Op iets latere leeftijd, toen ik meer geïnteresseerd raakte in popmuziek, kregen de Engelse zeezenders mijn interesse. We hadden in Maastricht hele hoge televisiemasten op het dak om Nederland te ontvangen. Door daar een koperdraadje in te hangen kreeg ik de Engelse zenders ruisend en krakend door. Mijn favoriet was Radio London. Op dat station hoorde je de nieuwste nummers en in hun hitlijst stonden al platen die nog uitgebracht moesten worden.’

Het is hem niet aan te horen, maar Felix is dus een echte Limburger. Zijn keurige ABN heeft hij geleerd bij de nonnen in het sanatorium. Zij kwamen uit Haarlem en leerden hem zijn eerste woordjes toen hij twee was. In het sanatorium moest kleine Felix, samen met zijn babybroertje, zo’n acht maanden verblijven wegens tbc. Pas toen hij weer thuiskwam leerde hij het Limburgse dialect. Herinneringen aan die tijd heeft hij niet; hij weet ervan door de verhalen van zijn moeder. Zijn vader was wegens diezelfde ziekte veel langer van huis: maar liefst zeven jaar. ‘Toen mijn vader weer thuiskwam, was dat natuurlijk wel even wennen. Toch verliep het eigenlijk allemaal heel organisch. Ik heb een heel gelukkige jeugd gehad.’ 

In zijn late tienerjaren begon Felix met plaatjes draaien in lokale discotheken. Omdat hij daar dol op was, besloot hij deel te nemen aan een dj-wedstrijd van Radio Luxemburg. ‘Die won ik. De prijs was een kwartiertje radio op die zender, destijds enorm populair in Zuid-Nederland en België. Daarna vroegen ze me om freelance voor hen te komen werken. Het ging me voor de wind, want tegelijkertijd mocht ik ook bij Hilversum 3 aan de slag. Ik presenteerde daar ooit De Daverende Dertig, een razend populair programma met maar liefst 3,3 miljoen luisteraars. Dat leidde er weer toe dat ik voor het politieke radiocaféIn de Rooie Haan werd gevraagd. Daar heb ik het journalistieke werk in de praktijk geleerd.’

Ondanks diverse uitstapjes naar de televisie, met onder meer Kassa!, NOVA, het Sportjournaal en De leugen regeert, blijft radio maken het leukste wat er is volgens hem. ‘Op de radio kun je veel sneller werken. Als DJ bediende ik mijn eigen apparatuur en bedacht alles op het moment suprême. Bij televisie werken er veel mensen om je heen, die vooraf graag willen weten wat je van plan bent. In het radioprogramma Spijkers met Koppenben ik weliswaar ook onderdeel van een team, maar daar is elke spontane inval mogelijk. Het wordt live uitgezonden vanuit het Utrechtse café Florin. Je krijgt daardoor meteen feedback van het publiek. Dat is zó leuk!’

Voordat hij kennismaakte met zijn huidige vrouw had hij een relatie met Baukje. Zij overleed in 1992 op veertigjarige leeftijd. Hij is nog steeds aangedaan als hij hierover praat. ‘Zo’n gebeurtenis dwingt je wel om met andere ogen naar de wereld te kijken’, vertelt hij. ‘Opeens word je geconfronteerd met de fragiliteit van het bestaan. Dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn. Dat stemt tot nadenken. Dan ga je van het voorbestemde pad af, word je richting ravijn geduwd en moet je zorgen dat je weer opkrabbelt. Dat heeft de twijfels doen toenemen, maar dat is ook wel goed. Het neemt je vooringenomenheid weg. Ik ben de betrekkelijkheid van het leven gaan inzien. Vanaf dat moment was mijn motto meer dan ooit carpe diem: pluk de dag! Ja, ik ben heel erg een optimist, het leven is kort genoeg.’

Aan stoppen met werken denkt Felix nog lang niet. Wel werd hij er een jaar geleden vrij bruut mee geconfronteerd toen bleek dat zijn bazen op zoek wilden naar een opvolger voor hem bij Spijkers met Koppen. De stroom verontwaardigde reacties vanuit het publiek was ontroerend, vertelt hij. En verbaasde hem enorm. ‘Ik had niet door dat ze ook echt voor míj luisterden. Ik dacht dat het vooral om Dolf (Jansen, red.) draaide.’ 

Nu de storm is gaan liggen en hij voorlopig gewoon door mag met het presenteren van Spijkers met Koppen, is zijn pensioen wel het laatste waaraan hij denkt. ‘Ik voel me nog steeds 38, maar als ik dit tegen iemand van 38 zeg, gaat die keihard lachen natuurlijk. En daarbij: waarom zou ik stoppen? Een paar jaar geleden was er groot verzet tegen het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd naar 67 jaar. Als je eraan toe bent om langzamerhand van vrije tijd te genieten, kan ik me dat goed voorstellen. Ik ga lekker door, want ik geniet nog steeds van mijn werk. Maar doorwerken na je pensioen word je niet bepaald makkelijk gemaakt. Mijn veel te vroeg, onlangs overleden collega Kees Driehuis was in vaste dienst, maar die móest stoppen. De cao maakte het onmogelijk om als freelancer door te gaan met Per Seconde Wijzer. Dat vind ik zo krom. Ik heb dat probleem niet gehad, want ik ben mijn hele leven freelancer geweest. Maar ik werd op mijn zestigste geconfronteerd met het feit dat ik me niet meer kon verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid, en dat terwijl er van je verwacht wordt dat je minimaal tot je pensioen doorwerkt. Er zitten soms enorme tegenstrijdigheden in heel die regelgeving. Maar als het aan mij ligt, blijf ik doorwerken tot ik niet meer kan.’ 

Stilzitten doet hij duidelijk niet graag. Vraag hem naar hobby’s en hij somt een waslijst op van dingen die hij leuk vindt: foto’s bewerken, een blad in elkaar zetten, films monteren en websites maken. En reizen. ‘Afgelopen zomer ben ik met mijn vrouw en mijn jongste zoon drie weken naar Vietnam geweest. Een soort backpacken, van hot naar her.’

Ook reist hij soms naar verre landen voor het goede doel The Hunger Project, dat hij samen met zijn vrouw steunt. ‘Deze organisatie leert mensen in plattelandsgebieden om zelf van hun chronische honger af te komen. Chronische honger wil zeggen dat je dag in, dag uit te weinig of te eenzijdig eet. De gevolgen daarvan zijn schrijnend. Lokale THP-medewerkers trainen daar vrouwen en mannen, zodat ze inzicht krijgen in hun capaciteiten. Zodat ze zelf actie ondernemen om hun leven te verbeteren. Het enige wat wij doen in Nederland is investeren in dat proces. Een financiële bijdrage leveren voor noodzakelijke materialen die ze zelf niet kunnen maken of kopen. Verder moeten ze het allemaal zelf doen. Ik ben al een paar keer in Benin en Burkina Faso geweest. Daardoor heb ik met eigen ogen gezien dat The Hunger Project het verschil maakt. Dat stemt me wel trots. Dan zie je na verloop van tijd dat de mensen er gezond uitzien. Dat vrouwen ineens sieraden dragen. Je ziet er stalletjes waarin producten worden verkocht, er wordt voedsel opgeslagen voor mindere tijden, ze hebben stromend water, een schooltje, een ziekenzaal en een eigen bank.’

Felix’ optimistische kijk op de wereld leidde hem ook naar een ander project waaraan hij sinds een tijdje verbonden is: World in Progress. Deze organisatie wil mensen inspireren met hoop, daadkracht en vertrouwen om zich in te zetten voor een rechtvaardige wereld. Hij werd hiervoor gevraagd door initiatiefnemer – journalist, theoloog en filosoof – Ralf Bodelier. ‘Nieuws en sociale media brengen elke dag een stortvloed aan sombere berichten, of het nu gaat over bevolkingsgroei, populisme of klimaatverandering, want goed nieuws is geen nieuws, zeggen veel journalisten. World in Progress vertelt ook wat er allemaal wél goed gaat. Bijvoorbeeld dat de criminaliteitscijfers vanaf de jaren tachtig voortdurend dalen, terwijl we door de media het idee krijgen dat het steeds onveiliger wordt in Nederland. Dit soort vooruitgang deelt World in Progress met de buitenwereld via media en sessies die we houden.’ 

Een paar keer per jaar organiseert World in Progress inspiratiesessies in Brabantse abdijen, waarbij een klein gezelschap 48 uur samen doorbrengt om zich bezig te houden met workshops, debatteren, filosoferen en wandelen. Felix is daar ook bij aanwezig. 

Na een vraag over eventuele toekomstplannen, blijkt er wel iets te broeien maar nog niets waarover we mogen weten. Of in elk geval nog niets concreets. Maar duidelijk is dat Felix niet stil zit en ook niet voornemens is dat te gaan doen. Als hij opstaat om naar een volgende afspraak te vertrekken, hebben we het nog even over het broodje dat hij bij de lunch gegeten heeft. ‘Geen aanrader hoor’, moet hij nog even kwijt. ‘Het eten is hier niet zo best.’