Concertreeks Gerard van Maasakkers

Al in 1978 bracht hij zijn eerste elpee uit. Toch denkt de 72-jarige zanger Gerard van Maasakkers beslist nog niet aan zijn pensioen. Hij is nog veel te nieuwsgierig naar wat er op zijn pad komt. En die nieuwsgierigheid is een van de redenen dat hij direct ja zei toen hij gevraagd werd om in december 2021 op te treden tijdens ‘Grijs gedraaid’; negen concerten voor ouderen.

‘Ik moet met de billen bloot’, zegt zanger Gerard van Maasakkers. Samen met kamerorkest Kamerata Zuid en danser Andrew Greenwood staat hij in december 2021 negen keer op verschillende Brabantse podia om voor (alleenstaande) ouderen op te treden. Na afloop kunnen bezoekers een kunstworkshop volgen. ‘Tijdens deze sociale concerten treed ik op met een klassiek orkest, zonder mijn gitaar en zonder mijn vaste begeleidingsband. Dus dat is echt anders dan ik gewend ben. Maar ik vind het spannend om dingen te doen die geen gesneden koek zijn. Dus ik heb er vooral enorm veel zin in!’

Van Maasakkers is geboren in Nuenen en schrijft en zingt vooral liedjes in zijn eigen dialect. ‘Ik heb in al die jaren dat ik optreed weleens een uitstapje gemaakt naar het Nederlands of het Engels. Maar het Brabants past me het best om onder woorden te brengen wat ik wil zeggen in mijn liedjes. Alhoewel er voor echte gevoelszaken vaak geen woorden zijn in het dialect. Daarom vermijd ik woorden die ik niet mooi vind zoveel mogelijk. “Huilen” bijvoorbeeld: dat omzeil ik. Want in het dialect is dat “schreuwe” en dat vind ik een hard en lelijk woord. Maar het mooie van muziek is dat je een gevoel tóch over kunt brengen zonder expliciet bepaalde woorden te gebruiken. Een gevoel bestaat juist door de combinatie van muziek en taal.’

Van Maasakkers laat zich bij het schrijven van zijn liedjes vooral inspireren door basale dingen zoals liefde en familie. ‘Zo zing ik in december ook een liedje over mijn moeder: Liedje van altijd. Het gaat erover dat ik vroeger naast mijn moeder in de kerk zat en dat zij meezong. Daar was ik als jongetje zo ontroerd door dat zingen mij niet meer lukte. De liefde voor de muziek heb ik van haar meegekregen. Het liedje stikt van de weemoed… maar dat vind ik iets geweldigs: weemoed. Dat je dat met muziek over kan brengen. Prachtig. Dit zijn ook liedjes van alle tijden en waar iedereen iets in kan herkennen.’

Behalve over de basale dingen maakt Van Maasakkers ook liedjes over de dingen die hij om zich heen ziet gebeuren. ‘Zo heb ik een liedje geschreven over een boerenzoon die het familiebedrijf moet verkopen omdat het financieel niet meer gaat: Achter de schuur. De band Normaal heeft het jaren terug in zijn eigen dialect uitgebracht en in de Achterhoek heeft het nummer nu een soort cultstatus. Het liedje gaat over de schaalvergroting in de landbouw. Dit gebeurt in Brabant, maar ook op andere plekken in ons land. Het onderwerp is dus nog steeds hartstikke actueel. Ik maak me daar zorgen over en dan schrijf ik er dus een liedje over; met een menselijke insteek.’

Tegenwoordig woont Van Maasakkers in Gent, België. Even wennen voor een jongen uit een dorp: ‘Het viel me op dat veel mensen hier elkaar nauwelijks goedendagzeggen op straat. Dat vind ik jammer want ik kan een basis-hartelijkheid enorm waarderen. Over dat onderwerp heb ik ook een nummer gemaakt: een rap. Het komt in het voorjaar uit. Ik koos voor een rap omdat dat genre past bij het onderwerp. En ik mag graag aan alle genres ruiken… Je kunt mij niet in een specifiek genre stoppen. Ik ben vooral een jongen met een gitaar. Mijn publiek is ook heel gemêleerd. In de zaal zitten soms drie generaties uit één familie. Vaak zitten mijn liedjes ingebakken in die families en worden ze generatie op generatie doorgegeven. Prachtig dat het zo werkt!’

Het is dan ook even wennen dat Van Maasakkers vooral voor ouderen optreedt tijdens de concertreeks die hij met Kamerata Zuid verzorgt. ‘Voor één doelgroep optreden is nieuw voor me. Dat is een uitdaging. Maar hoe spannender hoe beter, hoor! En daarom ga ik ook wat liedjes in het Nederlands brengen. Ook dat is nieuw voor me. Samen met de dirigent van Kamerata Zuid, Frank Adams, heb ik wat gebrainstormd over hoe onze concerten eruit gaan zien. En zo kwamen we ook op een Nederlandstalige medley van oude liedjes als Ritme van de regen, Ach Margrietje en 24 Rozen. Die kent iedereen. En ik hoop dat iedereen meezingt, dat hoeft niet eens hoorbaar. Maar ik vind het heel belangrijk dat het bij de mensen binnenkomt. Want wat ik ook doe, ik doe het altijd samen met het publiek. Dat zeg ik ook altijd tegen de zaal: “Ik kan hier wel gaan staan, maar als jullie er niet zijn, is er niks aan. En als ik hier niet sta, is er voor jullie ook niks aan. We hebben elkaar nodig.” Ik voel of dingen binnenkomen. En als dat zo is, dan wordt de zaal één en ontstaat er iets moois. Ik hoop dat dat tijdens de concerten in december ook gaat gebeuren.’