Inspiratie voor langer T-Huiz wonen

Midden in een woonwijk in Den Bosch staat het T-Huiz. Op het eerste gezicht een alledaags rijtjeshuis, met een alledaagse woonkamer. Maar schijn bedriegt. Het T-Huiz is een modelwoning vol oplossingen en technische snufjes die het langer zelfstandig blijven wonen makkelijker maken. Acht leden van Seniorenvereniging ’s-Hertogenbosch Stad nemen er een kijkje.

Een voor een druppelen de leden het T-Huiz binnen. Ze kijken om zich heen. Een bank, een luie stoel, een eettafel, een tv, een keuken: alles is aanwezig. En vooralsnog valt hun niets bijzonders op. ‘Wie woont hier?’, vraagt Cor Konings zich hardop af. ‘Ik heb geen idee wat ik vandaag kan verwachten. We laten ons verrassen!’ 

Als iedereen een plekje heeft gevonden, heten Ad Sterkens en Bernadette Joris van BrabantZorg de aanwezigen welkom in het T-Huiz. Ze zijn beiden coördinatoren van het T-Huiz. ‘Wilt u een kopje koffie?’, vraagt Bernadette, voordat ze haar uitleg begint. ‘Nee, bedankt’, klinkt het, ‘dit is toch een t-huis? Doe mij dus maar een kopje thee!’ De groep barst in lachen uit. Bernadette haakt hier handig op in. ‘Dit hoor ik wel vaker’, lacht ze. ‘Je spreekt T-Huiz niet uit als theehuis, maar als thuis. De T staat voor techniek en technologie, de Z aan het eind staat voor zorg. Mensen wonen tegenwoordig steeds langer thuis. En wij willen hen daar zoveel mogelijk van laten genieten, met de inzet van de juiste technologie.’ 

‘Naarmate je ouder wordt, word je ook kwetsbaarder. En komen de gebreken’, vertelt ze verder. ‘Maar op het aanvragen van hulpmiddelen ligt voor sommige mensen een taboe. Het is niet altijd makkelijk om aan te geven dat je hulp nodig hebt.’ Het T-Huiz is bedoeld om mensen kennis te laten maken met wat er op dit gebied allemaal mogelijk is. Je kunt je er oriënteren en je laten inspireren om zo lang mogelijk veilig en prettig thuis te kunnen wonen. Bernadette: ‘Het gaat erom dat je je bewust wordt van wat er allemaal kan. Soms weet je pas dat je iets nodig hebt, als je het ziet.’ 

De groep is inmiddels nieuwsgierig geworden. Stap voor stap gaat Bernadette de producten in de ruimte langs. ‘Dit hier is een handig bijzettafeltje’, wijst ze. Op het eerste gezicht is het een gewoon tafeltje voor een kopje koffie en een boek. Maar het tafeltje zit vast aan de bank en door de stang met handgreep die eraan bevestigd is, is het tegelijkertijd een steun om op te staan. Het tafeltje wiebelt daardoor niet. Jan Kleyne, die toevallig bij het tafeltje zit, demonstreert het. Hij pakt de greep vast, en inderdaad: hij staat hierdoor met minimale inspanning op. En de twee volle kopjes blijven keurig staan waar ze horen. ‘Erg handig’, vindt hij. 

De hulpmiddelen in de woonkamer zijn een mix van techniek en alledaagse oplossingen. Van een grote loep met verlichting, tot een klok waarop je de dag, het dagdeel, de datum en de tijd kunt zien. Van een radio waar je de zender en het volume met één knop kunt regelen, tot een lamp met extra daglicht. En van een aangepaste deurbel met lichtflitsen, tot een afstandsbediening om een deur mee te openen.

De groep reageert enthousiast bij het zien van de mogelijkheden. ‘En het is subtiel, je ziet het bijna niet!’ In het andere deel van de kamer staat een eettafel, gedekt voor twee personen. Alex Assmann en Wil Ouderhuizen nemen plaats. Ze onderzoeken de borden, het bestek en de bekers die ze voor zich hebben. ‘Dit is aangepast servies’, vertelt Bernadette. ‘De placemat is antislip en onder het bord en het eierdopje zit een zuignap.’ Zo kun je – ook als je last hebt van tremor – nog gezellig met elkaar aan tafel eten. ‘Mijn handen beven, dus dit is ontzettend fijn’, vindt Wil.

Dan is het tijd om kennis te maken met de robot. Hij is klein, wit en heeft vriendelijke ogen. ‘Dit is robotmaatje’, zegt Bernadette. ‘Hij kan ondersteuning bieden bij zorgbehandelingen, ’s ochtends helpen bij het wakker worden, gymoefeningen voordoen en nog veel meer.’ Ze zet hem op de grond en stelt in dat hij zich twee keer moet opdrukken. En inderdaad, soepel glijdt hij naar de grond, drukt zich twee keer op, zet zijn benen weer onder zich en komt omhoog. De groep kijkt vol verbazing mee.

Hoewel de techniek in de woonkamer in de smaak valt, is er minder enthousiasme over het gebruik van een robot. ‘Ik kan me voorstellen dat het handig is. Maar persoonlijk vind ik het toch wel zielig, zo’n robotpop’, zegt Alex. Jan is het hiermee eens. ’Ik vind het gevoelsmatig een verarming om een robot in huis te hebben. Er gaat niets boven menselijke aandacht.’ De rest knikt instemmend. ‘Dat is zeker waar’, beaamt Bernadette. ‘Maar de robot vervangt het menselijk contact niet, hij is vooral ondersteunend.’

Nadat het meeste in de woonkamer is gedemonstreerd, splitst Bernadette de groep op in tweeën. De ene helft gaat naar de tuin, de andere helft loopt naar de slaap- en badkamer. Ook hier zijn allerlei handigheden te ontdekken. Van een bed met verlichting aan de onderzijde, een soort airbag voor je heupen die je beschermt wanneer je valt, tot een handige steunbeugel rondom de wasbak. Aan alles is gedacht.  Na afloop kijkt de groep terug op een inspirerende ochtend. ‘Je staat versteld als je ziet wat er allemaal te krijgen is. Je ziet het niet als je het niet weet’, zegt Alex. Ook Wil is onder de indruk. ‘Ik vind het ontzettend fijn dat er zo veel hulpmiddelen zijn voor ouderen’, besluit ze. ‘Je hoeft niet hulpeloos te zijn. En het zit ‘m in de kleine dingen. Het is prettig dat er zo aan ons wordt gedacht.’