WensAmbulance: iedereen heeft een laatste wens

Stichting WensAmbulance Brabant brengt en begeleidt terminaal zieke mensen een laatste keer naar hun favoriete plek. Van een dagje naar het strand of museum, tot een bezoek aan Lourdes: de speciaal ingerichte ambulance rijdt door binnen- en buitenland. Hoe dien je een wens in? Wat kost het en wat kun je verwachten?

Stichting WensAmbulance Brabant bestaat sinds 2011. Bestuurslid Frans van Gerven is als oprichter vanaf het begin betrokken. ‘Mijn mede-initiatiefnemer en ik zijn jarenlang ambulancemedewerkers geweest’, vertelt hij. ‘Mijn collega’s en ik merkten dat veel patiënten overleden, zonder dat ze echt alles hadden afgesloten’, vertelt hij. Zo ontstond het idee voor Stichting WensAmbulance Brabant. Wensen kunnen via een aanvraagformulier op de website worden doorgegeven. ‘Als wij een wens ontvangen, neemt een van onze coördinatoren contact met de wensvrager op. De coördinator regelt daarna dat er een wagen gereserveerd wordt, zoekt een chauffeur en de juiste verpleegkundige. We nemen alle aanvragen door. Wanneer we aan het verzoek van de wensvrager kunnen voldoen, spreken we alles telefonisch en per mail met elkaar door.’ Helaas kunnen niet alle aanvragen worden ingewilligd. Een reis naar Turkije of Marokko gaat bijvoorbeeld niet, omdat het te ver is. ‘Dat zou niet verantwoord zijn. Veiligheid staat bij ons voorop’, benadrukt Van Gerven.

De ambulances zijn uitgerust met een comfortabele brancard en privacy-glas. Dat betekent dat de wensvrager goed naar buiten kan kijken en dat er van buiten niet naar binnen gekeken kan worden. Ook zijn er extra zitplekken gecreëerd. Zo kunnen naast de chauffeur, de verpleegkundige en de wensvrager nog twee personen in de ambulance meerijden. Van Gerven: ‘We hebben inmiddels vijf ambulances. Of het lastig is om aan vrijwilligers te komen? Nee, integendeel. We hebben ruim 150 vrijwilligers en er is zelfs een wachtlijst.’ Het vervoer en de begeleiding zijn gratis. De stichting draait op donaties en sponsoring. Gaat het om een reis naar het buitenland, dan wordt samen met de familie overlegd over de eventuele extra kosten. Wat Van Gerven het mooist aan zijn werk vindt? Daar hoeft hij niet lang over na te denken: ‘Met het kleine beetje moeite dat wij doen, bezorgen wij mensen een fantastische dag en geven wij de achterblijvende familie een prachtige herinnering.’

Jeanne van de Kerkhof, bestuurslid van KBO Sint Jozef in Deurne en onder meer verantwoordelijk voor het ziekenbezoek, kan dit beamen. Ze maakte van dichtbij mee wat voor impact een reis met Stichting WensAmbulance Brabant kan hebben (zie kader). ‘Begin dit jaar vertelde mijn collega dat KBO-lid Leo Kuunders ongeneeslijk ziek was, en dat hij nog graag eens naar Lourdes zou willen. Ik twijfelde geen moment en nam contact op met Stichting WensAmbulance Brabant. Ik ben ontzettend blij dat ik dit heb kunnen doen’, vertelt ze. Niet lang nadat ze de familie en de stichting aan elkaar had gekoppeld, reden ze naar Lourdes. De familie heeft Van de Kerkhof laten weten hoe dankbaar ze zijn dat ze die reis samen hebben kunnen meemaken. Ze stuurden haar als dank een bos bloemen met een kaartje, waarop stond: Gisteren is een herinnering. Vandaag is een geschenk. Morgen is in Gods handen. Van de Kerkhof: ‘Dat raakte me ontzettend. Ik draag het kaartje elke dag bij me in mijn portemonnee. Ik zou tegen iedereen willen zeggen: als je nog iets wil, doe het dan nú. Wacht niet te lang, het kan zo voorbij zijn.’

De vrouw en vijf kinderen van Leo Kuunders reden mee naar Lourdes. Hoe was dat voor hen? Zijn vrouw en twee dochters vertellen.

‘Ons pap wilde nog graag een keer naar Lourdes. Zijn gezondheid liet dit helaas niet meer toe. We besloten daarom met zijn allen naar Banneux te gaan, een klein bedevaartsoord in België. Dat is niet al te ver rijden en daardoor goed te overzien. Totdat Jeanne van de Kerkhof ineens voor onze deur stond. Ons pap en Jeanne kenden elkaar van de KBO. Jeanne vertelde ons over Stichting WensAmbulance en bracht ons met elkaar in contact, waarna het balletje snel ging rollen. In plaats van Banneux werd de bestemming alsnog Lourdes! Maar ons pap durfde het niet aan om alleen met ons mam te gaan. Hij was bang dat er iets met hem zou gebeuren, en dat wij, zijn vijf kinderen, dan niet bij hem zouden zijn. Zijn gezin was alles voor hem. We regelden vrij van ons werk en een paar dagen later konden we vertrekken, met het hele gezin! Een van de kinderen reed samen met ons pap en mam mee in de ambulance, de andere vier volgden in de eigen auto. Bij elke tussenstop wisselden we van plek, zodat ieder kind een stuk kon meerijden in de ambulance. De ambulance is open, zodat je onderweg naar buiten kunt kijken. Na een dag rijden, stopten we voor een overnachting. Ook die was tot in de puntjes geregeld. Iedereen was ontzettend aardig en betrokken. Het voelde echt als een warm bad. We zijn twee dagen in Lourdes gebleven. De vrijwilligers die ons daar begeleidden, voelden direct als onderdeel van het gezin. Wat Lourdes met je doet, is lastig te beschrijven. Dat moet je ervaren: het is een heel intens gevoel. Je voelt saamhorigheid, kracht, warmte en liefde. Ons pap heeft in Lourdes kunnen berusten in zijn lot. Hij heeft ons kunnen loslaten en zei dat het zo goed was. Dit heeft ons als gezin heel veel kracht gegeven; het verlies is hierdoor beter te dragen. We huilen tranen van verdriet, maar ook van geluk en dankbaarheid omdat we dit samen hebben mogen meemaken.’