Nooit te oud om te leren

Op latere leeftijd de schoolbanken induiken? Het kan! Studeren is namelijk niet alleen voor jongeren. Misschien was het volgen van een studie eerder niet mogelijk, is de wens om iets nieuws te leren sterker geworden of is er nu tijd genoeg voor een andere uitdaging. Drie (oud-)studenten vertellen over hun keuze om de boeken weer open te slaan.

Na 45 jaar in de IT te hebben gewerkt, ging Tonnie van de Burgt (65) haar grote droom achterna: kunstgeschiedenis studeren. Ze is eerstejaarsstudent aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en wil zich specialiseren in kostuumgeschiedenis.

‘Van jongs af aan wilde ik graag kunstgeschiedenis studeren. Ik ben erg geïnteresseerd in geschiedenis en in het bijzonder in kostuums. Toch besloot ik om te gaan werken in de informatica. De kans op een baan binnen dat vakgebied was destijds hoger. Ik beloofde mezelf: als ik met pensioen ben, dan ga ik studeren. Vorig jaar was het zover. Ik koos voor de studie in Nijmegen; het studieprogramma en de kleinere eerstejaarsgroep spraken mij erg aan. Ik ben de oudste in de collegezaal, mijn medestudenten zijn rond de twintig.

Ik vind het heerlijk om weer in de boeken te duiken. Ik kon altijd makkelijk leren, maar ik moet er nu echt een paar uur voor gaan zitten. In tegenstelling tot vroeger vind ik dat helemaal niet erg. Als ik iets heel graag wil, dan ga ik ervoor. Een aantal keer per week moet ik heel vroeg weg om met alle files op tijd te zijn voor het eerste college. Als oud-IT’er verbaas ik mij er wel over dat colleges niet online bij te wonen of terug te kijken zijn.

Wat ik met mijn opgedane kennis ga doen? Ik volg de studie echt voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik reis graag en zou nog eens een reis willen maken met mensen die net zo geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van kunst. Ook lijkt het me leuk om workshops bij textielmusea te geven. Eerst maar eens mijn propedeuse halen!’

Jack Didden (70) stond vijf dagen per week voor de klas toen hij besloot om daarnaast een promotieonderzoek te doen. Hij dook in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en promoveerde tot historicus.

‘Na mijn militaire dienst twijfelde ik tussen de studies Engels en geschiedenis. Ik koos voor Engels en haalde daarvoor mijn doctoraaldiploma. Ondertussen gaf ik Engelse les op een middelbare school. De liefde voor geschiedenis bleef echter groot. Rond mijn tweeëndertigste deed ik onderzoek naar de Tweede Wereldoorlog, een onderwerp dat mij erg boeit. Daarnaast was schrijven een grote droom van mij, dus ik schreef er een boek over. Het bleef niet bij één boek; naast mijn fulltimebaan als docent en decaan schreef ik meer boeken. Toch kriebelde er nog iets. Ik durfde mijzelf geen historicus te noemen. Ik besloot om promotieonderzoek te doen over een vraagstuk uit de Tweede Wereld­oorlog. In de avonduren deed ik zelfstandig onderzoek en werd ik begeleid door promotoren die mijn stukken controleerden. Het was een tijdrovend proces, maar ik vond het erg leuk om in de materie te duiken. Het was pittig, zes jaar lang al mijn vrije tijd en vakanties eraan besteden. Het vroeg om veel zelfdiscipline. Een grote drijfveer hierbij was de “levenshaast” die ik ervaar; het constante besef dat het afgelopen kan zijn terwijl ik nog het een en ander wil. Op mijn zestigste promoveerde ik tot historicus. Ik ben er trots op dat ik een stukje historie weer compleet heb gemaakt. Ik schreef over mijn onderzoeksonderwerp verschillende boeken, en dat schrijven doe ik nog steeds. Het willen delen van kennis, dat is toch de leraar in mij. Ook al ben ik nu met pensioen.’

Ellen Klute (74) behaalde eerder dit jaar haar master in theologie. Ze startte in 2005 met de studie aan de Tilburg University. In 2007 stapte ze over naar de Radboud Universiteit in Nijmegen om zich te kunnen specialiseren in exegese, het verklaren en kritisch interpreteren van de bijbel.

‘Dat kritisch zijn, zat al vroeg in me. Toen ik als puber met mijn ouders naar de kerk ging, had ik al zo mijn eigen opvattingen bij wat de pastoor vertelde. Ik ging zelf verder denken en lezen en trok graag mijn eigen conclusies. Toen ik ging studeren, koos ik voor wiskunde aan de Technische Universiteit in Eindhoven. We waren in die tijd met maar zeven eerstejaars meiden op de hele universiteit en ik was de tweede vrouw die afstudeerde als wiskundig ingenieur. Ondertussen bleef ik altijd geïnteresseerd in het geloof, volgde lezingen en sloot me aan bij de Benedictijnse gemeenschap. Toen ik in 2005 door Tilburg reed, zag ik een reclamebord van de studie theologie en wist meteen: dit ga ik doen. Ik heb ruim de tijd genomen en moeten nemen voor de studie. Ten eerste omdat er zó veel interessante onderwerpen te bestuderen zijn, maar ook omdat er op latere leeftijd lichamelijke ongemakken en mantelzorg bij kwamen kijken. Ik zet de kennis die ik opdeed tijdens mijn studie nu graag in tijdens mijn vrij­willigerswerk voor de parochie in mijn buurt. Ik ben wel afgestudeerd, maar niet uitgestudeerd! Ik zou andere senioren graag adviseren om ook op latere leeftijd interesses de ruimte te geven en te blijven ontwikkelen, ook al gaat het dan misschien wat minder snel. Mij bezorgt het veel levensvreugde!’

Beeld:Michel ter Wolbeek